Şu köşede durur, gözlerini yumardı. Pejmürde kılıklıydı, herkesler yok sayardı.
“Sessiz olun, sessiz bağırın bana! Eski kelimeleri atıyorum. Eksik kelimeleri yutuyorum. Sessiz!”
Bir gün duyduk ki ölmüş, nefessiz kalmış. Eksik bir kelime boğazına takılmış.
Günler sonra bir kelime buldum o köşede... Öyle açtım, öyle şıktı, ağzıma attım. Çok geldi, tatsızdı, kustum istemeden. İşte o gün anladım:
Meğer bizim pejmürde, eski kelimeleri içine atarmış. Ölümü, nefessizlikten değil, hazımsızlıktanmış.
Yorumlar