İnsan kendi yazdıklarını başka bir yerde okuyunca, “okur olan kendisini” başka biri sanıyor.
Kendisinin yanında yürüyen başka bir kendisi var gibi…
Bütün çocuklar gibi ben de Ay’ın benimle birlikte yürüdüğünü sanırdım.
Kendisinin yanında yürüyen başka bir kendisi var gibi…
Bütün çocuklar gibi ben de Ay’ın benimle birlikte yürüdüğünü sanırdım.
Kelimeleri itinayla derip kendi bahçesine diken nazik biri misafir etti beni. Biraz da benim çelimsiz kelimelerimden dikmiş.
İnsan kendi yazdıklarının okunduğunu bilince kendisinin yanında yürüyen başka birilerini var sayıyor.
İnsan iyi oluyor o zaman, yalnızlığını biraz daha az anıyor. Belki de en çok bunun için yazıyor.
O bahçenin sahibine yağmurlar kadar teşekkür ederim.
Bir de hep burada olduklarını bildiklerime bahçeler dolusu çiçekler kadar…
Yorumlar