Ağaç

                                               
Sen konuşsan da nafile, tutar beni bu şehir

Önce ses sonra yol

En sonra hiç yükselmeyecek şu nehir

Çünkü ben kuşlar yorulmasın diye

Bir ağacım sevgilim

Dinlensin diye en yorgun ruhları

Ve saklansın diye günahlarının artıkları budaklarımda

Çünkü bu ağacın gölgesinde bir şarkı söylemek

Muştusuz kalmaz

Bazen üç can eriği bazen iki kiraz bazen bir cevizdir

Hiç olmazsa bir sürgündür en günahkârlara

Senin içinse bir elmam var benim

Başına bırakacağım onu şansın için

Bir ısırık alıp gölgemden kalktıktan sonra

Eureka diyeceksin ve gideceksin

Unutacaksın beni

Sanma ki biraz daha kalasın diye

Bırakmayacağım o elmayı

O elma senin olacaksa eğer en önce senin olmalıdır

Bir şansın keşfi en büyük umuttur yürümek için

Çünkü senin şansın benim şansımdır sevgilim

Köklerimi kanatırcasına topraktan ayıracak

Adımlar atacağım ardımda sesler bırakarak

Bir şehrin en kalabalık caddesinde duracağım

Tutsa da beni yine o şehir ve ses ve yol
Ve hiç yükselmeyecek o nehir

Elleri olmayan çamur aşçısına methiyeler düzecek

Dudakları olmayan öpücük başıyla öpüşecek

Dili olmayan geveze ulakla söyleşecek

Kör saatçiye zamanın hesabını tutturacağım

Gülerek

Kimse görmeyecek kol dalımın altına kazınmış adını

Bir fırtına uğramadıkça

Ya da kırmadıkça dallarımı bir çocuk salıncağı

Bir gün adını bulamazsan kabuğumda

Bil ki o ağaç artık yoktur

Her bahar açtığı çiçeklerin bahsi edilmemişse çünkü

Acıtır ağaçların yalnızlığı kuşları

Ve kuşlar acımasın diye ölür ağaçlar

Ben kuşlar yorulmasın diye

Bir ağacım sevgilim

Nihayetinde o şehri bırakacak

Hiç yükselmeyecek bir nehrin kıyısında

Çiçekler değil yeni şarkılar açacağım

Ben düşünen bir ağacım sevgilim

Yağmurdan yakınan bir bulut bilir misin hiç

Elbette yağmurlu günler de sevilir

Bulutların hatırına

Sev

Çünkü ben bütün şarkıları severim

Kuşların hatrına