Farklı Olmak

“Çevrendeki insanlar senin çok farklı biri olduğunu söylüyorlar.”

“Evet söylerler.”

“Ama sen normal ve sıradan biri olduğunu söylüyorsun.”

“Evet öyleyim.”

“Peki, öyleyse sence neden böyle söylüyorlar?”

“YÖK sınavlarının sorularını düşün. Bazı soruların yanıtları alabildiğine basittir. Ama sınava katılanlar sorunun yanıtının bu kadar basit olabileceğine inanmak istemezler.”

“Yani?”

“Sonuç olarak ya yanıtın kolaylığını göz ardı ederek soruyu yanlış yanıtlarlar. Ya da boş bırakıp geçerler.”

“Peki, konuyu şu sınav hikâyesinden çıkarabilir misin mümkünse?”

“Çok farklı biri olman gerektirdiğine kendi içlerinde öyle atıflarda bulunmuşlardır ki, sıradan biri olduğunu anlayınca hayal kırıklığına uğrayıp uzaklaşırlar. Ya da sadece nasıl biri olduğunu merak ederek uzaklaşırlar. Sonuç olarak uzaklaşırlar.”

“Uzaklaşmalarının nedeninin konumuzla ilgisi ne?”

“Benimle ilgili bir sorun işte. Nasıl biri olduğumu merak etmiyor muydun?”

“Peki, devam et.”

“Bazen de senin yaptığını yaparlar. Nasıl biri olduğumu başkalarına sorarlar. Sorunun yanıtını başkalarına sorarak olası bir yanlışın sorumluluğundan kaçınırlar. Ya da basit ve acı olanla yüzleşmekle.”

“Yani senin farklı olduğunu düşünerek başkalarına sormaları kendileri ile yüzleşememeleri ve sorumluluk almak istememeleri ile mi ilgili?”

“Kimse sıradan biri olduğuna inanmak istemez. Farklı olduğuna kanaat getirdiği birisinin de öyle.”

“Bu yüzden de uzaklaşırlar öyle mi?”

“Hayattaki her türlü şey için bu böyle.” 

“Şu anda senden bahsediyoruz.”

“Evet, öyle yapıyoruz.”

“Konuyu senden uzaklaştırıyorsun.”

“Başlıycam şimdi konuna. Dosdoğru konuş canımı ye. Seninle yatabilir miyim, yatamaz mıyım diye anlamaya çalışıyorum desene şuna. Bir araba laf ettirdin bana.”

“Evet, anladım. Gideyim mi ben?”

“Aferin akıllı bıdık... Git, canımı ye.”

Fotoğrafta görünen Dolores Ibárruri’nin kayıtta bahsi geçen gerçek ve tüzel kişiliklerle bir ilgisi yoktur. Gerçek ve tüzel kişilik diye bir şey de yoktur. Yoktur.