Hırsız

Özlediklerini ararsa daha çok özler diye kaçan hayırsızlara karıştım ben. Buralardan gitmelere durdum ben. Paranı sehpanın üstündeki gazetenin altına koyarsın. Hırsız çekmecelere bakar. Yemin billâh etsen paspasın altında anahtar aramaz. Doğru konuştum inanmadı, kaldım ben. Yine de bulamadı parayı. Ben Bayburt’a şiir gönderiyorum sayın hırsız. Baktın olmuyor, hüma kuşu vururuz istersen.

“Ben yalan arayan zekânın gözlere verdiği ağır hareketi bilirim. Çok az yanılmışımdır. Bakış evvelâ sağa ve sola doğru kayar. Arama başlamıştır. Sonra gözbebeği yukarıya doğru bir kavis çizip aksi istikamete iner. Sonra da tam karşı tarafa bakar. Donuktur. Bulamamıştır. İki üç defa kırpılır. Korku çırpınışı. Yalan aradığının sezilmesi ve aranan yalanın bulunmaması korkusu. Nihayet bütün yüzde, gergin çizgileri gevşeten bir kurtuluş hareketi… Yalan bulunmuştur. Gizlenen sevinç, dudakların ucunda belli belirsiz bir gülümseyiştir.” (Peyami Safa / Yalnızız)

 (Güneşin Oğlu (2008) Onur Ünlü – Haluk Bilginer as Alper Canan)

Konuşma / Ülkü Tamer

Aman, kendini asmış yüz kiloluk bir zenci,
Üstelik gece inmiş, ses gelmiyor kümesten;
Ben olsam utanırım, bu ne biçim öğrenci?
Hem dersini bilmiyor, hem de şişman herkesten.

İyi nişan alırdı kendini asan zenci,
Bira içmez ağlardı, babası değirmenci,
Sizden iyi olmasın, boşanmada birinci...
Çok canım sıkılıyor, kuş vuralım istersen.