Kavil


Koklamayı bilmeyen burnumda çiçeğim var;
Ellerim hanım hanımcık, tırnaklarım aşüfte…
Avucuma bir söz yaz ki tutayım;
Ne de olsa kaviller uçabilen şeylerdir ve
Bana pembe şeylere bakan kız çocukları gibi sevmeyi öğrettiler.
Çocukken, belikleri kurdeleli annen olayım istedim senin;
Sen benim bıyıkları terlemiş, elma yanaklı babam ol.
Biz üstünden geçerken erisin rüştümüz;
Çünkü o çocukları kandırmaya, şekerden bir köprüdür.

Benim şehrimin gözleri küçük, kirpikleri takma,
Sokakları içi yanmış bir tavadır.
Evlerinin her yağmurda su basan zemin katlarında
Tenhası kız çocuğundan yapılmış bir kadın yaşar.

Yorumlar