Şemsiyem Canım

Şemsiyem canım,

Yağmur yağdı yine bir gün,

Nasılsa bu defa sen yoktun…

Nasıl da yağdı, görmesen inanmazsın.

Kaçamadım, durdum öyle,

Durdum öyle, durdum kaldım.

Konuşmadım, çalışmadım,

Uyumadım, yazmadım,

Gülümsedim de bazen, güldüm de…

Ağladım da hatta…

Aklım da başımdaydı,

Aklım da ıslaktı,

Bakma aklım da yerinde bir yerde…

Kahrolası aklım, bırak aklımı,

Aklım ne sert, ne eski taş gibi…

Bak gönlüme, gönlüm de yerindeydi,

Gönlüm de ıslaktı,

Gönlüm yağmura talim, karabalık…

Kahrolası kalabalık, bırak balığı,

Gönlüm ne çözgün, ne yeni, düş gibi…

Gönlüm sevi çamuru, aklım kâğıt hamuru,

Şemsiyem canım, sen yoktun,

Sen yoktun, ben ıslandım.

Aklımdan kaydım, gönlüme düştüm.

Ellerim çamurlandı, tertemiz,

Sevi çamuru, toprak koktu mis gibi.

Kalktım, yürüdüm gittim bir yerlere.

Herkesin yerindeliğine yürüdüm.

İnsanlar, insanlar ne karabalık.

Kahrolası insanlar, bırak insanları,

İnsanlar hep güneşli günlerin…

İnsanlar kâğıttan mendiller getirirler yağmura.

Desem yağmurdan, şemsiyem yoktu,

Yoktu şemsiyem canım,

Kâğıttan mendiller getirirler,

Sil ellerini, gönlünü derler,

Ne yağmuru, denize düşmüşsün sen, derler.

Ağlamakla ıslanmış birini dahi görseler…

Bırak şemsiyeyi, bir kayık edin...

Derler öyle, söyle sussunlar.

Susmadılar işte, söyle neyin var?

Susmadılar işte, ben sustum yine.

Her şey, herkes bir daha yerli yerinde...

Susmakla, görmekle yoruldum ama

Nasılsa alışmakla kururdum.

Kâğıttan mendiller getirdiler

Mendilleri aklıma kattım,

Kocaman hamurlar yaptım.

Ellerimi de silmedim, kokladım.

Silmedim, kokladım, sana söyledim.

Sana söyledim, bir de yağmura…

Söyledim de, duymakla inanmadınız,

Siz de öyle sandınız…

Denize düşmedimdi ki ben,

Tükenir yağmura talim,

Nefessiz karabalık,

Şu kaldırım gölünde...

Anca yağmura durdum.

Çırpınmadım durdum öyle, görmediler.
Görmedin, kalabalıktım…

Ondan bu yağmurda, yoktun şemsiyem canım.

Ondan sen de bana inanamadın…